Այսօր Հայոց Եկեղեցին տոնում է մեր Սուրբ Թարգմանիչ Հայրերի՝ Սահակ Պարթև Կաթողիկոսի և Մեսրոպ Մաշտոց վարդապետի հիշատակը։
Թարգմանչաց շարժումի սկիզբը դրվեց հինգերորդ դարում՝ Հայոց գրերի գյուտով։ Ս․ Սահակի և Ս․ Մեսրոպի առաջնորդությամբ նրանց աշակերտներն առաջինը հայերեն թարգմանեցին Աստվածաշունչ Սուրբ Գիրքը։ Ինչպես Կորյունն է սքանչելիորեն նկարագրում․ «Հայաբարբառ, հայերենախոս դարձան օրենուսույց Մովսեսը՝ մարգարեական դասի հետ, և առաջադեմ Պողոսը՝ բոլոր առաքելական գնդով, Քրիստոսի աշխարհակեցույց Ավետարանի հետ»։
Հայոց գրերը իրենց գոյացման առաջին իսկ վայրկյանից ծառայեցին Աստծո խոսքը թարգմանելուն, որպեսզի հայ մարդը կարողանա հայաշունչ աղոթքներով հաղորդակցվել իր Արարչի հետ: Լեզուն ոչ միայն հաղորդակցվելու կամ գաղափար արտահայտելու պարզ միջոց է, այլև՝ ներքին զգացումներն ու ապրումներն արտահայտող համակարգ: Չկա ավելի հավատարիմ լեզու, քան մայրենի լեզուն, որով մարդն ազատորեն արտահայտում է իր ներաշխարհի զգացումներն ու ապրումները։
Հայն իր մայրենի լեզվով սկսեց կարդալ Աստծո կենդանարար խոսքը, լսել Նրա սիրո պատգամները հայերեն լեզվով և իր հայաշունչ աղոթքներն ի խորոց սրտից ուղղել առ Աստված։
Ահա և Թարգմանչաց հոգին, որ հիշատակում ենք այսօր` ի հեճուկս մերօրյա աշխարհայնացած և սպառողական մշակույթի անձնապաշտ ոգուն։ «Թրենդների» և «բրենդների» օտարամոլ հասարակության մեջ, որպես հայ քրիստոնյաներ՝ մեզնից յուրաքանչյուրի սրբազան պարտքն է կրողը լինելու և մեր զավակներին փոխանցելու Թարգմանչաց այդ հոգին՝ ծնված Աստծո սիրուց և զարդարված ու պայծառացած լուսավոր հավատքի, անաղարտ լեզվի և հոգենորոգ մշակույթի անանց գոհարներով։
