THE EASTER MESSAGE OF BISHOP MESROP PARSAMYAN
Primate of the Eastern Diocese of the Armenian Church of America
(Հայերէնը՝ ստորեւ)
A New Birth into a Living Hope
For weeks now, Christians in every remote corner of the world have been awaiting the arrival of Easter Sunday. Throughout the Armenian Church, our faithful have prepared for Easter with great anticipation, from Holy Etchmiadzin, to St. Vartan Cathedral, to every local parish.
But wherever you are on that day, we all stand together as witnesses to the glory of our Lord’s Resurrection. On Easter Sunday, we all proclaim with the apostle: “Glory to God—the Father of our Lord Jesus Christ! For in His mercy, He has given us a new birth into a living hope, through the resurrection of Christ from the dead” (1 Peter 1:3).
So said the Apostle Peter—who was among the first to see, with his own eyes, the miracle of the first Easter Sunday. Who was among the first to know that history would never be the same again.
But my friends, the resurrection of Jesus Christ is not simply an event in history. It is, in the deepest sense, the meaning of history—and of everything that we know as human beings.
Christ’s Resurrection is the cornerstone of our faith: the beacon of hope that illuminates life in the darkest of times. It’s the divine assurance that there is always the promise of renewal and redemption—no matter what we face in this life.
When Peter spoke about “Living Hope,” he was speaking to the heart of the Easter message. Through the Resurrection, Jesus didn’t only defeat death; He opened the door for us to experience a relationship with God that’s marked by boundless hope and joy.
Think about it for a moment: The God who shaped the universe chose to step into our world. To walk in our shoes, bear our burdens, and ultimately conquer the grave. Why? Because of His boundless love for us. He saw us in our struggles, our pain, and our brokenness. And He said: “You are My creation; I love you; and I will never abandon you.”
He told us this not only in words, but in His deeds: through His incarnation as Jesus, and His supreme act of sacrifice on the Cross. In that way, He showed us a path to something greater, something eternal.
But for Christ, that path inevitably took Him through hardship. The same is true for us: we all know—we have all seen, this very year—how hard life can be. We all face trials that will shake our faith—whether as individuals, as families, or indeed as a people.
Yet against every hardship and fear stands the incredible message of Easter: that the same power that raised Jesus from the dead is alive and at work in each of us, every day.
When you’re struggling with your job; when you’re facing challenges in your relationships; when you’re battling illness or despair—at every low and high point in life, the power of Christ’s resurrection is a constant source of strength, hope, and new beginnings.
The real question every human being must face is whether or not to accept the power of the Resurrection, by accepting Christ’s sacrifice.
If you do choose to accept it, your perspective will radically change. You can never again have reason to feel discouraged or hopeless; for you will know that Christ is truly Risen. He has defeated evil, and overcome sin. He has annihilated Death itself! And thus, He has given you new, everlasting life: a Living Hope.
This Living Hope isn’t meant to be a well-kept secret; it’s meant to be shared, celebrated, and proclaimed out loud. It’s a joy that radiates from within, bringing light and warmth to the coldest hearts. It’s the joy of knowing that, no matter what happens in life, we have a God who loves us: relentlessly, passionately, eternally.
So as we celebrate this Easter, let us embrace the Living Hope that has been given to us in Jesus Christ. Let us remember that the empty tomb of Easter is not something to celebrate just one day a year, but is an everlasting testament to God’s victory over sin and death that transforms every day, in every year.
“Glory to God—the Father of our Lord Jesus Christ; who in His great mercy has given us a new birth into a living hope, through the resurrection of Christ from the dead.”
May this truth fill your hearts with joy. And may the world see in us the Living Hope of Christ’s Resurrection: a Hope that cannot be quenched; a Love that cannot be contained; and a Life that is truly worth living. For truly:
Christ is raised from the dead! Blessed is the resurrection of Christ!
Krisdos haryav ee merelotz! Orhnyal eh haroutiunun Krisdosi!
Prayerfully,
Bishop Mesrop Parsamyan
Primate
Easter 2024
+++++++
Հայց. Եկեղեցւոյ Ամերիկայի Արեւելեան Թեմի Առաջնորդ
Տ. ՄԵՍՐՈՊ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍ ՊԱՐՍԱՄԵԱՆԻ Ս․ ԶԱՏԿԱԿԱՆ ՊԱՏԳԱՄԸ
Նոր ծնունդ կեանքի յոյսով
Աշխարհի բոլոր ծագերուն վեց շաբաթներ են ահա որ քրիստոնեաները կը սպասեն սուրբ Զատկուայ Կիրակիին: Հայ Եկեղեցիին մէջ եւս հաւատացեալները մեծ ակնկալութեամբ պատրաստուեցան դիմաւորելու սուրբ Զատիկը, Սուրբ Էջմիածնէն մինչեւ Ս. Վարդան տաճար մինչեւ ամէն ծուխ:
Ուր որ ալ ըլլանք, սակայն, այսօր՝ ամէնքս միասնաբար վկաներ ենք մեր Տիրոջ հրաշափառ Յարութեան: Յարութեան այս Կիրակին մենք ամէնքս կը հռչակենք առաքեալին հետ “Օրհնեալ է Աստուած, Հայրը մեր Տիրոջ Յիսուս Քրիստոսի, որ բազում ողորմութեամբ Յիսուս Քրիստոսի մեռեալներէն յարութեամբ ծնաւ մեզ վերստին կենդանի յոյսին:” (1 Պետրոս 1.3)
Այսպէս կը գրէ Պետրոս Առաքեալ. իր իսկ աչքերով առաջիններէն էր ան որ տեսաւ սուրբ Զատկի առաջին Կիրակիին հրաշքը: Առաջիններէն էր, որ ճանչցաւ թէ պատմութիւնը այլեւս նոյնը պիտի չըլլար երբեք:
Բայց, սիրելիներ, Յիսուս Քրիստոսի յարութիւնը սոսկ պատմական դէպք մը չէ: Խորագոյն միտքով՝ այդ իմաստն է պատմութեան եւ ամէն բանի, որ կ’իյնայ մարդու մտքին կշիռին տակ:
Քրիստոսի Յարութիւնը անկիւնաքարն է մեր հաւատքին. Յոյսի փարոսը որ կը լուսաւորէ կեանքի ամէնէն խաւար անկիւններն անգամ: Աստուածային առհաւատչեան է՝ թէ կայ նորոգման եւ փրկութեան Ուխտը, ընդդէմ այս կեանքին ընձեռած տուրքերուն:
Երբ Պետրոս կը գրէ “կենդանի յոյս”ի մասին, ան կը քարոզէ սուրբ Զատկի բուն պատգամը, թէ սուրբ Յարութեամբ Տէր Յիսուս ոչ միայն յաղթեց մահուան, այլ բացաւ դռները՝ վայելելու Աստուծոյ հետ անսահման յոյսի եւ ուրախութեան կապը:
Մտածենք պահ մը. Աստուած, որ կերպարանք տուաւ տիեզերքին, ընտրեց մտնել մեր աշխարհին մէջ, քալելու մեր ճանապարհներէն, տանելու մեր բեռները, եւ ի վերջոյ յաղթահարելու մահը: Ինչու՞: Մեզի հանդէպ ունեցած անսահման սիրոյն համար: ԱՆ տեսաւ մեզ մեր կարիքներուն մէջ, մեր ցաւերուն, մեր խորտակեալ բնութեան. եւ ըսաւ, Դու իմ ստեղծագործութիւնս ես, կը սիրեմ քեզ, երբեք երեսէ պիտի չթողում քեզ:
Ան չըսաւ այս միայն բառերով, այլ գործով, մարդեղանալով Յիսուսի մէջ եւ Խաչին վրայ գերագոյն զոհաբերումով: Եղաւ ճանապարհը դէպի մեծագոյն, դէպի յաւիտենական իրականութիւնը:
Այդ ճանապարհը, անշուշտ, Քրիստոսի համար անցաւ տառապանքի միջով: Մեզի համար եւս–ամէնքս շատ լաւ գիտենք թէ կեանքը որքան դժուար կրնայ ըլլալ եւ այս տարի լաւ տեսանք այդ– նեղութիւնները կը ցնցեն մեր հաւատքը, որպէս անհատներ, որպէս ընտանիքներ, եւ արդարեւ որպէս ազգ:
Եւ սակայն իւրաքանչիւր եւ ամէն դժուարութեան դիմաց կանգնած կայ Յարութեան սքանչելի պատգամը, թէ նոյն այդ Զօրութիւնը որ յարոյց Յիսուս մեռելներէն, կենդանի է եւ ազդու՝ իւրաքանչիւրիս մէջ, ամէն րոպէ:
Երբ դժուարութիւններ ունինք գործի մէջ, երբ տրտմութիւններ ունինք մեր յարաբերութիւններուն մէջ, երբ կ’ընկճուինք հիւանդութեան կամ յուսալքումի բեռան տակ, կեանքի ամէն վերիվայրումներուն մէջ, Քրիստոսի Յարութեան զօրութիւնը անհատնում աղբիւր է ուժի, յոյսի, եւ նոր սկիզբներու:
Ամէն մարդ ի վերջոյ պիտի գտնուի հետեւեալ Հարցին դիմաց. Կ’ընդունի՞նք Յարութեան զօրութիւնը Քրիստոսի զոհին ընդմէջէն:
Եթէ որոշենք ընոդունիլ զայդ, մեր տեսանկիւնը հիմնապէս պիտի փոխուի: Ոչ երբեք այլեւս պատճառ պիտի ունենանք ձեռնթափ ըլլալու կամ յուսալքուելու, որովհետեւ պիտի գիտնանք որ Քրիստոս իսկապէս յարութիւն առաւ: Ան պարտութեան մատնեց չարը, եւ յաղթեց մեղքին: Ան վերացուց մահն ինքնին: Ուստի եւ տուաւ մեզի նոր եւ յաւերժական կեանք, կենդանի յոյս:
Այս կենդանի յոյսը ծածուկ եւ գաղտնի պահելու համար տրուած չէ, այլ տրուած է հաղորդելու, տօնելու, եւ բարձրաձայն քարոզելու: Ուրախութիւն է որ մեր ներսէն կը ցոլայ, լոյս եւ ջերմութիւն տալով ամէնէն ցուրտ սրտին անգամ: Այն ուրախութիւնն է որ կը յորդի գիտութենէն՝ թէ հակառակ կեանքի ամէն դժուարութիւններուն մենք ունինք Աստուած մը որ կը սիրէ մեզ, անդուլ կերպով, հզօր կերպով, յաւիտենապէս:
Տօնենք այս Զատիկը ընդունելով Կենդանի Յոյսը որ Յիսուս Քրիստոսի մէջ մեզի պարգեւ բերուեցաւ: Յիշենք որ Զատկի թափուր գերեզմանը տարին մէկ օր միայն տօնելի չէ, այլ յաւիտենական ուխտն է Աստուծոյ յաղթութեան մեղքին եւ մահուան վրայ, եւ կը փոխակերպէ ամէն օր, բոլոր տարին:
“Օրհնեալ է Աստուած, Հայրը մեր Տիրոջ Յիսուս Քրիստոսի, որ բազում ողորմութեամբ Յիսուս Քրիստոսի մեռեալներէն յարութեամբ ծնաւ մեզ վերստին կենդանի յոյսին:” Թող այս ճշմարտութիւնը լեցնէ ձեր սրտերը ուրախութեամբ, եւ աշխարհ ամենայն տեսնէ մեր մէջ Քրիստոսի Յարութեան Կենդանի Յոյսը, Յոյս՝ որ չէ կարելի մարել, Սէր՝ որ չէ կարելի շղթայել, եւ Կեանք՝ որ իսկապէս կ’արժէ ապրիլ:
Քրիստոս յարեաւ ի մեռելոց: Օրհնեալ է յարութիւնն Քրիստոսի:
Աղօթիւք եւ օրհնութեամբ՝
Մեսրոպ Եպիսկոպոս Պարսամեան
Առաջնորդ
Ս․ Զատիկ 2024
Comments