Անցյալ օրը զարմիկիս խրատում էի, որ չի կարելի երկար նայել հեռախոսի էկրանին, և որ պետք է տաս րոպեն մեկ աչքերը վեր բարձրացնել և հեռուն նայել։ Այդ պահին անդրադարձա, որ հոգևոր կյանքի մեջ ևս գործում է նույն սկզբունքը։
Բայց նախ՝ աչքի մասին։ Մարդու աչքի հետաքրքրական հատկություններից մեկն այն է, որ մոտ առարկաները տեսնելիս կամ կարդալիս աչքի մկանները լարվում են։ Այդ ժամանակ ակնագնդի մկանները ձգվում են և ակնաբյուրեղի կորությունը մեծանում է, որպեսզի աչք ընկնող ճառագայթների կիզակետը համընկնի ցանցաթաղանթի հետ։ Ակնաբույժներն ասում են, որ երկար ընթերցանությունից հետո աչքերը ճիշտ կերպով հանգստացնելու համար, հարկավոր է պատուհանից հեռուն նայել և մի քանի րոպե կենտրոնանալ հեռվում գտնվող ինչ որ մի առարկայի վրա։ Այդ կերպ աչքի մկանները թուլանում են և վերականգնվում։
Նույնը գործում է նաև հոգևոր կյանքի մեջ։ Մեր սրտի և հոգու աչքերը հոգնում են փորձությունների, դժվարությունների և խնդիրների վրա երկար կենտրոնանալուց։ Եթե պարզապես դադար առնենք և մեր հայացքը ուղղենք դեպի հեռուն՝ դեպի հավիտենական կյանքի իրականությունը, եթե մեր տեսողության կիզակետը դարձնենք Աստծո ողորմության ու անսահման սիրո կենարար ճառագայթներին, ապա մեր սիրտը և հոգին կվերականգնվեն և մեր հոգևոր տեսողությունը կամրապնդվի։
«Աչքերս դեպի լեռները բարձրացրի, որտեղից ինձ օգնություն պիտի գա։ Ինձ օգնություն պիտի գա Տիրոջից, որ ստեղծեց երկինքն ու երկիրը»։ (Սաղմոս 120:2)
Comments